Leesfragmenten
“Ben ik ziek?”
“Dat niet”, zegt hij. “Maar je hebt een heel groot probleem.”
“Wat is er dan Fatih? Vertel het me alsjeblieft.”
“Je bent twaalf weken zwanger”, zegt hij kwaad. Ik besef even niet wat er aan de hand is.
“Zwanger? Dat kan niet. Ik gebruik al jaren de pil.”
“De Dokter heeft een echo van je buik gemaakt en daarop is toch echt te zien dat je in verwachting bent.”
“Echt?”, vraag ik blij verrast en doe opnieuw een poging hem te omhelzen. Hij duwt me hardhandig weg en staat op.
“Dit is zeer ernstig Eefje! Vanwege ons geloof mogen we geen gemeenschap hebben voor het huwelijk en al helemaal geen kinderen krijgen.” Ik word bang van zijn kwade blik. “Dat snap je toch wel, zo dom ben je toch niet!”
“Wat moeten we nu dan doen?”
“Je moet het weg laten halen”, zegt hij op zeer ernstige toon.
“Weg laten halen? Nee, nee alsjeblieft niet!”
“Ja Eef, dat is de enige manier om je opdracht hier te volbrengen”, legt hij uit. “Het gaat helaas niet samen.”
“Maar …, er zit een klein mensje in mijn buik Fatih. Dat is moord!”, bries ik naar hem en ga met mijn handen voor mijn gezicht op het bed zitten.
“Luister Eef, als jij geen abortus pleegt, zien we elkaar nooit weer terug. Bu olsun, snap dat toch!” Ik word bang van zijn reactie, kijk hem aan en begin te huilen.
“Zo ken ik je helemaal niet Fatih!” Hij komt naast me zitten en slaat een arm om me heen.
“Luister lieverd, niet bang zijn. We zoeken een oplossing oké”, zegt hij gelukkig weer op een normale manier.
“Houd me alsjeblieft even vast”, zeg ik met tranen in mijn ogen. Eindelijk krijg ik die knuffel van hem waar ik zo lang naar heb verlangd.