1999
Hoe kon dit ooit gebeuren
Dit verdriet is zo intens,
Ik voel me soms niet eens meer mens.
Weer vrij zijn,
Een verantwoordelijk leven,
Dat is nu mijn grootste wens.
Ik voel me verlaten en vergeten,
Uitgeput en versleten,
Wie kan mij nu nog opbeuren,
En enigszins opfleuren.
Als ik terug denk aan jou en je familie,
Dan denk ik wel eens,
Ben ik altijd degene geweest voor dit verdriet,
Of kijken jullie nooit eens terug,
Om te zeggen, dat is achter de rug.
Of ik nu pijn heb of dood ga,
Dat zal jullie een worst wezen,
Als ik er niet meer ben,
Mag je mijn gedichten lezen.
Alles wat ik dacht te hebben gedeeld,
Heb ik me blijkbaar verbeeld.
Sommige mensen kun je nooit vertrouwen,
Laat staan op ze te bouwen.
"Gino, ga maar weer in therapie",
Echt ik hoop dat ik jullie nooit meer zie.
Want in mijn hoofd kunnen jullie niet kijken,
Dat zal in de toekomst blijken.
Vaak zit ik te dromen,
Dat jullie jezelf in de toekomst eens tegen komen.
Daarom ben ik ook nog zo kwaad,
Want alles is nog niet uitgepraat.
In de kerk zei je nog, in goede en in slechte tijden,
Jullie weten niet eens wat ze bedoelen nu ik hier zit te lijden.